Magdalena Wanat-Drobisz
Artystka sztuk wizualnych, graficzka, absolwentka Wydziału Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, który ukończyła z wyróżnieniem w 2015 roku pod kierunkiem dr hab. Małgorzaty Malwiny Niespodziewanej. Łączy wyzwania artystyczne związane z grafiką warsztatową, fotografią, ilustracją i pracą pedagogiczną w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem.
Wynikiem jej artystycznej aktywności są liczne wystawy w Polsce i za granicą, w których brała udział, m. in.: Międzynarodowe Triennale Grafiki – wystawa główna, Bunkier Sztuki, Kraków 2018; Od.Wrócenie 17-19, BWA Kielce 2019; Awagami International Miniature Print Exhibition, Tokushima, Japonia 2019; The Haugesung International Festival of Artistic Relief Printing Haugesund Billedgalleri, Norwegia 2019; Give Me Space: New Prints 2020/Summer, International Print Center New York, USA 2020; X International Triennial Of Graphic Art Bitola-ITG, Bitola, Macedonia 2021; Pavlovka Pinhole Fest ‘23, Kijów, Ukraina 2023.
Wybrane wystawy indywidualne
- Czerwona Planeta – wystawa fotografii otworkowych - Szkoła Filmowa im. Krzysztofa Kieślowskiego, Uniwersytet Śląski, Katowice 2021;
- Piramidy – wystawa fotografii w ramach VIII Ogólnopolskiego Festiwalu Fotografii Otworkowej, Galeria Ciasna, Jastrzębie-Zdrój 2019;
- OD.WRÓCENIE 17-19 – BWA, Kielce 2019;
- Biathlon – wystawa fotografii w ramach VII Ogólnopolskiego Festiwalu Fotografii Otworkowej, Galeria Za Szybą, Katowice 2017
Wybrane wystawy zbiorowe poznać można na stronie galerii ciasnej :-)
„Gwiezdni Korsarze”
to odręcznie drukowana seria dwunastu linorytów, która powstawała przez 5 lat, czerpiąc inspiracje z baśni, legend i marzeń o nawigowaniu wśród asteroid, księżyców i gwiezdnego pyłu. Cykl eksploruje zatarte doświadczenie kosmosu, dotyka zdumiewającego związku sztuki z geometrią, pozornego chaosu i pozostałości po dawno zapomnianych światach. Nawiązuje do utraconych dziecięcych prawd i konstelacji, rozumianych jako relacje międzyludzkie.
Pięćdziesiąt lat po sukcesie misji Apollo 11 współczesny człowiek wie niewyobrażalnie więcej o kosmosie, a jednocześnie coraz mniej go rozumie. Intensywne badania i wyprawy zmieniły dotychczasowe, także wizualne, wyobrażenia o Ziemi i Wszechświecie, które ukształtowały się na długo przed lotami w przestrzeń kosmiczną. Korekcie uległa nie tylko kartografia, ale i odwzorowanie ciał niebieskich. „Wzrok, który stara się uzyskać pewność, obywa się bez marzycielskiego zagubienia w oddali” – napisał Walter Benjamin już na początku XX wieku. Zwrócił on uwagę, że człowiek oddala się od nocnego nieba, wędrując wśród świateł miasta, przemierzając – najpierw pasaże, a później domy handlowe.
Poszukiwanie zapomnianego doświadczenia wszechświata skłania do ponownego odkrycia czegoś, co leży w ludzkiej naturze. Oznacza to nie tylko wędrówki wertykalne, eksplorujące makrokosmos, ale i wędrówki „horyzontalne”, mające na celu przemianę człowieka i powrót do najwcześniejszych wspomnień i wrażeń.
